Νέα Υόρκη-Σαν Φρανσίσκο με Maserati Quatttoporte GTS
Οδηγούμε από τη μία άκρη της Αμερικής στην άλλη με την ολοκαίνουργια Maserati QuattroporteGTS. Ο V8 κάτω από το καπό της δύσκολα κρατάει τα προσχήματα, καθώς η καταγωγή του είναι
από το Μαρανέλο. Πόσο έξω από τα νερά της μπορεί να νιώθει η Ιταλίδα σε αυτό το ταξίδι των
9.000 χιλιομέτρων;
ΣΤΙΣ 16 Φεβρουαρίου ο Ιταλός ιστιοπλόος Τζοβάνι Σολντίνι μαζί με το οκταμελές πλήρωμά του
στο σκάφος μονής γάστρας Maserati έσπασαν το ρεκόρ του περίπλου της αμερικανικής ηπείρου,
από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φρανσίσκο, περνώντας από το διαβόητο -για τα ρεύματα και
τους ανέμους του- ακρωτήρι Χορν. Ο Σολντίνι κάλυψε τα 13.225 ναυτικά μίλια της «χρυσής
διαδρομής» σε 47 ημέρες, 42 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, σπάζοντας κατά δέκα ολόκληρες
ημέρες το προηγούμενο ρεκόρ, που κρατούσε από το 1998.
Προς τιμήν του ιστιοπλοϊκού άθλου, η Maserati μας εμπιστεύτηκε τη νέα Quattroporte στην
8κύλινδρη έκδοση των 530 ίππων, στη χερσαία διαδρομή Νέα Υόρκη-Σαν Φρανσίσκο. Ένα κλασικό
αμερικανικό coast to coast δηλαδή, το οποίο και σχεδιάσαμε ώστε να περνάει από τους
κορυφαίους προορισμούς της χώρας, χωρίς οικονομία στα χιλιόμετρα. Έτσι, αντί για 4.700
χιλιόμετρα που χωρίζουν το Σαν Φρανσίσκο από τη Νέα Υόρκη, εμείς υπολογίζαμε να
ξεπεράσουμε τα 9.000.
Ακριβώς δύο μήνες μετά το ιστορικό ρεκόρ του Σολντίνι, συναντηθήκαμε στο Νιου Τζέρσι -όπου
είναι η έδρα της Maserati Αμερικής. Συνοδεία ενός πολυμορφικού Dodge σε ρόλο camera car,
ξεκινήσαμε προς την αμερικανική Δύση.
Η πρώτη μας ημέρα ήταν αγχωτική. Έβρεχε στη Νέα Υόρκη από το πρωί και η κίνηση ήταν
εκνευριστική. Δύσκολο έργο η ιδανική εικόνα που χρειαζόμασταν με φόντο το Μανχάταν. Πάλη
δίναμε με τα γουόκι-τόκι για να συντονιστούμε μεταξύ μας στους expressways του Μπρούκλιν.
Νωρίς μετά το μεσημέρι φτάσαμε στο Λάνκαστερ, μια ευχάριστη πόλη στη νότια Πενσυλβάνια.
Πολύ κοντά βρίσκεται η χώρα των ¶μις, όπου κοινότητες γεωργών ζουν απομονωμένες από το
σύγχρονο κόσμο. Οι ¶μις αντιστέκονται στη χρήση του αυτοκινήτου, του ηλεκτρισμού και του
Διαδικτύου, παρ' ότι ζουν μόλις τρεις ώρες μακριά από το Μανχάταν. Αμερική, η χώρα των
αντιθέσεων, σωστά;
Το Πίτσμπουργκ αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη. Περιμέναμε να δούμε μια βιομηχανική πόλη
περικυκλωμένη από ανθρακωρυχεία, και ανακαλύψαμε μια φρέσκια, ζωντανή πόλη με μεγάλη
παράδοση στις τέχνες και στον πολιτισμό. Ο καιρός μπορεί να ήταν καλοκαιρινός στο
Πίτσμπουργκ, όμως οδηγώντας προς την Ιντιανάπολι αντιμετωπίσαμε δυνατή βροχή και
θερμοκρασίες χειμώνα. Η Quattroporte δε μας ανησύχησε στιγμή στο γλιστερό οδόστρωμα, χάρη
στα ηλεκτρονικά της συστήματα. Πιέζοντας το πλήκτρο I.C.E. (Increased Control &
Efficiency), η απόκριση στο γκάζι γίνεται πιο προοδευτική, το σύστημα ελέγχου πρόσφυσης
MSP πιο παρεμβατικό, ενώ το κιβώτιο επιλέγει «μία επάνω». Παρά τα άφθονα άλογα, το
σπινάρισμα των τροχών δε μας ανησύχησε ποτέ.
Την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε την πιο διάσημη οβάλ πίστα του κόσμου: την Indianapolis
Motor Speedway. Στο Hall of Fame μουσείο που στεγάζεται μέσα στην πίστα υπάρχουν περίπου
75 οχήματα. Τριάντα από αυτά έχουν νικήσει τον περίφημο αγώνα των 500 Μιλίων. Ένα
αυτοκίνητο, ειδικά, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να πει: είναι η Maserati 8CTF (8
Cilindri Testa Fissa), την οποία σχεδίασε ο ιδιοφυής Ερνέστο Μαζεράτι το 1938. Το
αυτοκίνητο παραγγέλθηκε από τον πάμπλουτο Μάικλ Μπόιλ και με μικρές βελτιώσεις έτρεξε στην
Ιντιανάπολι από το 1939 έως το 1941, με οδηγό τον Γουίλμπουρ Σόου. Η Boyle Special
Maserati -όπως ονομάστηκε- θριάμβευσε το '39 και το '40 απέναντι στον αμερικανικό
ανταγωνισμό. Έκτοτε το όνομα «Maserati» έγινε θρύλος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς
το αυτοκίνητο ενός μικρού Ιταλού κατασκευαστή -το οποίο δεν είχε καν σχεδιαστεί για οβάλ
πίστες- κέρδισε τον πιο σημαντικό αγώνα της Αμερικής; Η Boyle Special Maserati που
βρίσκεται στο μουσείο της πόλης είναι αυτή που είχε οδηγήσει ο Σουμάχερ πριν από το GP του
2002. Ήταν συγκινητική η στιγμή που οι άνθρωποι του μουσείου τσούλησαν την κυρία με τη
λεπτή σιλουέτα για να φωτογραφηθεί δίπλα στην Quattroporte.
Ανάβαση στο παγωμένο Πάικς Πικ
Ο Τζοβάνι Σολντίνι με το πλήρωμά του αντιμετώπισαν δραματικές καιρικές μεταβολές σε
καθημερινή βάση. Ξεκίνησαν χειμώνα από τη Νέα Υόρκη, με δυνατούς ανέμους 30 κόμβων, και
μέχρι που έφτασαν στο νότιο ημισφαίριο ήταν καλοκαίρι -παγωμένο καλοκαίρι όμως- στο
ακρωτήρι Χορν.
Τη δυνατή βροχή στην Ιντιανάπολι διαδέχθηκε μια ανοιξιάτικη χιονοθύελλα, βράδυ, στο
Σικάγο. Την επόμενη ημέρα επανήλθε η ηλιοφάνεια, που μας επέτρεψε να χαρούμε τη θαυμάσια
μεγαλούπολη. Στο Σεντ Λούις ο Μισισιπής είχε πλημμυρίσει τελείως τους δρόμους κάτω από τη
μεταλλική αψίδα που συμβολίζει την πύλη στην αμερικανική Δύση. Ακόμα και σε κατάσταση
ανάγκης, ωστόσο, το Σεντ Λούις είναι θαυμάσια πόλη για να οδηγήσεις ή να περπατήσεις, με
πλακόστρωτους δρόμους, ρομαντικές άμαξες και ενδιαφέρουσα μουσική σκηνή.
Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν όταν μπήκαμε στις μεσοδυτικές πολιτείες Μισούρι και Κάνσας, στην
καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι μια επίπεδη περιοχή γεμάτη βοσκοτόπια, υποτιμημένη
από τους Αμερικανούς που ζουν στις ακτές. Ταξιδεύαμε χαλαρά στον αυτόματο πιλότο και 80
μίλια ανά ώρα, ταχύτητα που δύσκολα θα σεβόμασταν με την Quattroporte χωρίς cruise
control. Αναρωτιέστε αν νιώσαμε βαρεμάρα; Το να ακούς όλη μέρα country μουσική από το
σούπερ ηχοσύστημα Bowers & Wilkins οδηγώντας σε ήσυχους δρόμους με απέραντους ορίζοντες
είναι μάλλον απολαυστική βαρεμάρα. Όσο για την κατανάλωση; Έπεσε στα 11 λίτρα/100 χλμ.,
τιμή- έκπληξη για κινητήρα V8 3,8 λίτρων με δύο τούρμπο. Αντίθετα, στην πόλη είναι αδύνατο
να πέσεις κάτω από τα 20 λίτρα και σχετικά εύκολο να φτάσεις στα 30, αν γκαζώνεις όσο
αρμόζει σε μια Maserati.
Ο καιρός συνέχισε να μας παίζει περίεργα παιχνίδια οδηγώντας στη Route 56, που ακολουθεί
ένα ιστορικό μονοπάτι το οποίο έβγαζε μέχρι τη Σάντα Φε το 19ο αιώνα. Όσο οδηγούσαμε πιο
δυτικά, τόσο τα σύννεφα σκούραιναν. Πρώτα ξέσπασε βροχή και εν συνεχεία συναντήσαμε
βόρειους ανέμους 45 μιλίων την ώρα. Το χειρότερο; Όταν μπήκαμε στο Κολοράντο άρχισε να
χιονίζει! Οδηγήσαμε σε άσφαλτο λευκή από το χιόνι για 100 χιλιόμετρα, μέχρι που
αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο Λίμον, 120 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κολοράντο Σπρινγκς.
Όταν την επόμενη ημέρα η Quattroporte είχε καλυφθεί από 20 εκ. χιόνι, δεν ήμασταν σίγουροι
αν είχαμε κάνει καλά να περάσουμε από το Κολοράντο...
Η πολιτεία αυτή είναι γεμάτη βουνά. Το Κολοράντο Σπρινγκς, χάρη στη μοναδική του θέση
δίπλα στα νότια Βραχώδη Όρη, είναι η Μέκκα των Αμερικανών για χειμερινές και ορεινές
δραστηριότητες. Όταν τα εκχιονιστικά καθάρισαν σε μισή μέρα τους δρόμους, εμείς
αποφασίσαμε να κινήσουμε για τη δική μας δραστηριότητα: την ανάβαση στο Πάικς Πικ.
Το Πάικς Πικ είναι το πιο δημοφιλές βουνό των ΗΠΑ. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι φτάνουν στην
κορυφή των 4.302 μ. κάθε χρόνο, με αυτοκίνητο ή τρένο(!), με τα πόδια ή με χιονοπέδιλα.
Για τους απανταχού «μηχανοκέφαλους», το βουνό είναι συνώνυμο με την πιο διάσημη Ανάβαση
του κόσμου. Η διαδρομή των 20 χιλιομέτρων (12,4 μίλια) ξεκινά από το 6ο μίλι του Πάικς Πικ
Χάιγουεϊ -κυριολεκτικά χάιγουεϊ, λόγω υψομέτρου- στα 2.863 μέτρα και ανεβαίνει
συναρπαστικά στα σύννεφα έπειτα από 156 ζαλιστικές στροφές. Κάποιες φουρκέτες είναι στην
κόψη του γκρεμού! Η Ανάβαση διοργανώνεται από το 1916 και, μετά τα 500 Μίλια της
Ιντιανάπολις, είναι ο αρχαιότερος αγώνας της Αμερικής. Από το 2011 η διαδρομή
ασφαλτοστρώθηκε, όμως το Pikes Peak διατηρεί το μύθο του ζωντανό. Απόδειξη η φετινή
συμμετοχή του Σεμπαστιάν Λεμπ με το πρωτότυπο Peugeot 208 T16 των 875 ίππων, που ήλθε εδώ
να επαναλάβει τη θρυλική νίκη του ¶ρι Βάτανεν (με Peugeot 405 T16), 25 χρόνια μετά.
Τι κάνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όταν έχεις στα χέρια σου μια Maserati -έστω και
λιμουζίνα-, αλλά με όριο 35 μιλίων αυστηρά ελεγχόμενο; Πυροβολείς εκεί που δε σε βλέπει
κανείς και ηρεμείς όποτε βλέπεις αυτοκίνητο να πλησιάζει. Έτσι προσομοιάσαμε τη θρυλική
Ανάβαση του «αγώνα προς τα σύννεφα», με εξαίρεση τα τελευταία 3 μίλια που δεν είχαν
καθαριστεί από τον πάγο.
Επιλέγοντας το πρόγραμμα Sport, είδαμε την Quattroporte να μεταμορφώνεται σε GranTurismo:
η απόκριση στο δεξί πεντάλ βελτιώνεται, οι τετραπλές εξατμίσεις βρυχώνται, το 8άρι
αυτόματο ZF αλλάζει ταχύτερα και τα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα αμορτισέρ σκληραίνουν την ήδη
σφιχτή ανάρτηση. Απενεργοποιώντας το MSP, το μακρύ αυτοκίνητο, αν και ξεκολλάει δύσκολα,
πλαγιολισθαίνει μεγαλοπρεπώς στις φουρκέτες και ελέγχεται θαυμάσια από το γρήγορο τιμόνι.
Ο σχεδιασμός και η ρύθμιση της Quattroporte έχουν τέτοιο βάθος, που στο όριο μοιάζει μισό
μέτρο πιο κοντή και μισό τόνο πιο ελαφριά!
Η ταχύτερη γη του κόσμου
Οι αλυκές Μπόνεβιλ βρίσκονται δίπλα στο Γουεντόβερ, ένα μίνι Λας Βέγκας στα σύνορα Γιούτα-
Νεβάδα. Το καλοκαίρι μπορείς να οδηγήσεις στην «πίστα» των αλυκών, εκεί ακριβώς όπου
διοργανώνονται κάθε Αύγουστο με Οκτώβριο τα Speedweeks, αγώνες φτιαγμένοι για ρεκόρ
ταχύτητας.
Εκατοντάδες ρεκόρ έχουν επιτευχθεί στην Μπόνεβιλ εδώ και έναν αιώνα. Το εξώκοσμο αυτό
τοπίο είναι συνυφασμένο με ηρωικές ιστορίες ερασιτεχνών «τρελών» αλλά και με ιστορικά
εγχειρήματα οργανωμένων ομάδων. Ειδικά στα χρόνια του Ά60, που άρχισαν να χρησιμοποιούνται
τζετ κινητήρες, τα ρεκόρ εκτινάχτηκαν. Το 1965 το Spirit of America, ένας πύραυλος με
τροχούς που οδηγούσε ο Κρεγκ Μπρίντλαβ, ήταν το πρώτο που ξεπέρασε το φράγμα των 600
μιλίων. Το ρεκόρ του Μπρίντλαβ παρέμεινε μέχρι τον Οκτώβριο του 1970, όταν ο Γκάρι
Γκάμπελιτς στο κόκπιτ του Blue Flame έπιασε τα 622,4 μίλια/ώρα, σπάζοντας και το φράγμα
των 1.000 χλμ./ώρα. Το ρεκόρ άντεξε μέχρι το Ά83, οπότε το έσπασε ο Ρίτσαρντ Νoμπλ με το
Thrust2 στην έρημο Μπλακ Ροκ της Νεβάδα.
Την ημέρα που εμείς επισκεφθήκαμε την Μπόνεβιλ, η περιοχή ήταν εντελώς έρημη, οπότε δεν
αντέξαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε την Quattroporte στην πιο γρήγορη γη του κόσμου.
Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, το ταχύτερο τετράπορτο του κόσμου άγγιξε τα 260 χλμ./ώρα πάνω
σε φυσικό αλάτι. Πώς είναι η εμπειρία από μέσα; Το έδαφος είναι άλλοτε λείο σαν άσφαλτος
και άλλοτε θυμίζει πατημένο χώμα, λόγω της κρούστας που δημιουργείται. Για τους αγώνες
περνούν ειδικοί οδοστρωτήρες για να πατήσουν το αλάτι. Η πρόσφυση είναι ανάλογη βρεγμένης
ελληνικής ασφάλτου, αλλά η τριβή κύλισης είναι σημαντικά μεγαλύτερη, γεγονός που
συνεπάγεται μικρότερες ταχύτητες. Πάντως, η Quattroporte είχε πολλή διαθέσιμη δύναμη στα
260, και ο μόνος λόγος που δεν πιέσαμε παραπάνω ήταν οι έντονοι κραδασμοί από τις
ανωμαλίες του εδάφους.
Από την Μπόνεβιλ κινηθήκαμε προς τα νότια και διασχίσαμε τη Γιούτα, μια πολιτεία με
συναρπαστικά τοπία. Η Μόαμπ είναι η αμερικανική πρωτεύουσα της εκτός δρόμου οδήγησης. Εκεί
βρίσκονται τα πιο σκληροτράχηλα μονοπάτια για σοβαρό 4x4. Δίπλα στην πόλη είναι το εθνικό
πάρκο Arches, ένα κατακόκκινο, σουρεαλιστικό τοπίο με αμμολιθικούς σχηματισμούς. ¶λλοι
μοιάζουν με κρεμαστές γέφυρες και άλλοι με ουρανοξύστες, πύργους, γιγάντια παράθυρα ή
αψίδες. Σίγουρα η φύση ήταν σε μεγάλα κέφια όταν έφτιαξε τα Arches.
Διακόσια πενήντα χιλιόμετρα νοτιότερα είναι η Κοιλάδα των Μνημείων, η κατεξοχήν καρτ
ποστάλ της Αμερικής. Οι τεράστιοι, αμμολιθικοί λόφοι, με τις κατακόρυφες πλευρές και την
επίπεδη κορυφή στα σύνορα της Γιούτα με την Αριζόνα, αποτέλεσαν το σκηνικό πολλών ταινιών,
με αποτέλεσμα ο κόσμος να θεωρεί ότι η ¶γρια Δύση είναι όλη σαν αυτό το μοναδικό τοπίο. Το
εθνικό πάρκο εδώ το χειρίζονται οι Ναβάχο. Οι γηγενείς αυτοί Αμερικανοί έχουν φτιάξει
μαγαζιά και ξενοδοχεία με θέα την πιο φωτογενή κοιλάδα της Αμερικής, στην οποία μπορείς να
μπεις με αυτοκίνητο - πολύ αργά, αν πρόκειται για Maserati.
Τρεις ώρες οδήγησης προς τα νότια από τη Route 160, φτάνεις στο Φλάγκσταφ της Αριζόνα, μια
καταπράσινη πόλη σε υψόμετρο 2.100 μ. και σταθμό της Route 66. Ιδανικό μέρος για να πάρεις
μια ανάσα είναι η Σιντόνα, μια πόλη κρυμμένη στην κοιλάδα Βέρντε, που επίσης έχει
αποτελέσει σκηνικό του Χόλιγουντ. Κάποιοι βραχώδεις σχηματισμοί έξω από την πόλη
θεωρούνται δίνες κοσμικής ενέργειας, γιΆ αυτό και η Σιντόνα είναι κορυφαίος προορισμός της
new age κοινότητας.
Η Μητέρα όλων των Δρόμων
Το περιοδικό μας έχει ήδη διασχίσει τη Route 66 το 2009. Ο δρόμος αυτός έχει τη δική του
ιστορία: φτιάχτηκε το 1926 για να συνδέσει την πολιτεία του Ιλινόις με την Καλιφόρνια,
είχε μήκος 2.448 μίλια και διέσχιζε οκτώ πολιτείες. Το 1984 η Route 66 βγήκε στη σύνταξη,
όταν διαπολιτειακοί αυτοκινητόδρομοι συνέδεσαν το Σικάγο με το Λος ¶ντζελες. Έκτοτε η
Route 66 χαρακτηρίστηκε «ιστορικός δρόμος» και εξελίχθηκε σε τουριστικό προορισμό.
Πρόκειται για τον πιο νοσταλγικό δρόμο των ΗΠΑ, μια χρονομηχανή και υπαίθριο μουσείο
σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας.
Κατά τα χρόνια της ύφεσης, τη δεκαετία του Ά20, η Route 66 εξυπηρέτησε την ιδέα του
αμερικανικού ονείρου, την οποία αντιπροσώπευε η Καλιφόρνια. Η «οδός Αμερικής» ήταν ο μόνος
τρόπος για τους «Όκις» -έτσι έλεγαν τους χωριάτες της Οκλαχόμα- να ξεφύγουν από τη
μεσοδυτική μιζέρια τους. Ο συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ ήταν αυτός που χαρακτήρισε τη Route
66 «μητέρα όλων των δρόμων» στην αριστουργηματική νουβέλα του 1938, Τα Σταφύλια της Οργής.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Route 66 εξελίχθηκε σε πολιτισμικό εργαστήρι της νέας
υπερδύναμης. Τα φώτα νέον, οι αλυσίδες μοτέλ, τα οικογενειακά εστιατόρια, τα drive-through
φαστφουντάδικα, οι drive-in κινηματογράφοι και τα διαφημιστικά πλακάτ ήταν ιδέες γύρω από
το αυτοκίνητο που πρωτοεφαρμόστηκαν στη Route 66.
Οι καλύτεροι προορισμοί για να πάρεις μια γεύση από αυθεντική Route 66 είναι στην Αριζόνα.
Το Γουίλιαμς ήταν σημαντικός σταθμός του σιδηροδρόμου, πριν καν δοθεί στην κυκλοφορία η
Route 66. Ήδη από το 1946, η πόλη διέθετε πλήθος μοτέλ, εστιατορίων και συνεργείων, αρκετά
από τα οποία υπάρχουν και σήμερα, όλα βέβαια με το λογότυπο «66» στην πρόσοψη. Λίγο πιο
δυτικά είναι το Σέλιγκμαν, η πόλη που ενέπνευσε τον σκηνοθέτη της ταινίας Cars να
δημιουργήσει τη φανταστική πόλη Radiator Springs. Το Σέλιγκμαν σήμερα σφύζει από
επισκέπτες -Ευρωπαίους, Βραζιλιάνους ή και Κινέζους- οι οποίοι έρχονται με λεωφορεία,
νοικιάρικα Mustang ή Harley για να ζήσουν το μύθο της Route 66. Σημείο αναφοράς ένα
χαμπουργκεράδικο, το Snow Cap Drive-In, το οποίο είχε φτιάξει ο ένας από τους αδερφούς
Ντελγκαντίγιο, οι οποίοι ανέστησαν τη δεκαετία του Ά80 το Σέλιγκμαν. Όταν φτάσαμε εκεί με
την Quattroporte, αντιλαμβάνεστε τι σούσουρο έγινε. Ο Τζον Ντελγκαντίγιο μας προσέφερε μια
βόλτα με τη σκουριασμένη Chevrolet του Ά36, με αντάλλαγμα μια βόλτα με τη Maserati, ενώ ο
κάτοχος ενός μεταπολεμικού Ford, πανόμοιου με το συμπαθέστατο Mater, το φορτηγό που
συμπρωταγωνιστούσε στο Cars, μας ξεπροβόδισε από την πόλη κορνάροντας πανηγυρικά.
Λίγο πιο κάτω, στο δρόμο προς το Κίνγκμαν, στο γραφικό Hackberry Store, οι τουρίστες
άφηναν τις άλλες ατραξιόν για μία φωτογραφία με τη Maserati. Φυσικά, από όπου κι αν
περνούσαμε όλοι παρακαλούσαν για μία ξερογκαζιά, κι έτσι ανακαλύψαμε την ψυχαγωγική
διάσταση της λειτουργίας Sport: την επιλέγεις και άπαντες χαίρονται τριγύρω. Εκείνη την
ημέρα του Απρίλη, η Quattroporte ήταν η απόλυτη διασημότητα στη Route 66.
Καλιφορνέζοι
Αν δεν κυκλοφορήσεις μεσάνυχτα στο «στριπ», την κεντρική λεωφόρο του Λας Βέγκας, δεν
μπορείς να πεις ότι γνώρισες την Αμερική. Με αυτό το σκεπτικό παρακάμψαμε τη Route 66 για
μία νύχτα στην πόλη του τζόγου. Πριν κάνουμε check-in, κινηθήκαμε στο «στριπ» και από εκεί
και πέρα χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Υπάρχει ένα ρητό: «ό,τι συμβαίνει στο Λας Βέγκας
μένει στο Λας Βέγκας». Μόνο που κανείς μας στην παρέα δεν είχε το κουράγιο για νυχτερινές
ατασθαλίες. Τι κάναμε λοιπόν στην πόλη της αμαρτίας; Βρήκαμε ένα προσιτό μοτέλ,
φωτογραφίσαμε, φάγαμε κορεάτικο σούσι μετά τα μεσάνυχτα και επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας.
Αθώα παιδιά!
Ακολουθώντας το τελευταίο εναπομείναν τμήμα της Route 66, περάσαμε από το Μπάρστοου και
φτάσαμε στις παρυφές του Λος ¶ντζελες ακριβώς πριν από το ηλιοβασίλεμα. Το απαράμιλλο,
πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα της Καλιφόρνιας. Τα 70 μίλια που χωρίζουν τη Σάντα Μόνικα από το
προάστιο Σαν Μπερναρντίνο ήταν ιδιαίτερα αγχωτικά. Φανταστείτε ένα ατέλειωτο τρενάκι
τεσσάρων λωρίδων στον αυτοκινητόδρομο i10 να πηγαίνει με 75-80 μίλια/ώρα και να περνά από
δαιδαλώδεις κόμβους με άλλους αυτοκινητοδρόμους, που επίσης είναι συνωστισμένοι. Ευτυχώς
δε χαθήκαμε μεταξύ μας, και σΆ αυτό βοήθησε η δύναμη του V8, που μας επέτρεπε να
επιταχύνουμε στα 95-100 μίλια/ώρα για να αλλάζουμε λωρίδες κατά βούληση στην πυκνή κίνηση.
Έτσι, φάνταζε σαν κατόρθωμα όταν φτάσαμε στη Σάντα Μόνικα έπειτα από δύο εβδομάδες και
8.000 χιλιόμετρα στην αμερικανική ενδοχώρα. Παρά την κούραση, περπατήσαμε στην κατάμεστη
προκυμαία που τόσες φορές έχουμε δει σε ταινίες, αναπνεύσαμε το αεράκι του Ειρηνικού και
νιώσαμε τα ρούχα μας να κολλάνε από την υγρασία, όταν μόλις μία εβδομάδα πριν
αντιμετωπίζαμε πολικές θερμοκρασίες στο Κολοράντο. Το ίδιο βράδυ βρήκαμε κρεβάτια σε
προσιτό μοτέλ στο Χόλιγουντ, έτσι, για να νιώσουμε περισσότερο Καλιφορνέζοι. Την επόμενη
ημέρα οδηγήσαμε την Quattroporte από τη λεωφόρο Χόλιγουντ στη Σάνσετ και από εκεί στο
Ροντέο Ντράιβ, το πανάκριβο εμπορικό τετράγωνο στην καρδιά του Μπέβερλι Χιλς.
Καλώς ήρθατε στο Σαν Φρανσίσκο
Τα τελευταία 1.000 μίλια ήταν δραματικά για τον Σολντίνι και το πλήρωμά του στο σκάφος
Maserati. Η νηνεμία ή οι ελαφρείς άνεμοι με απρόβλεπτη κατεύθυνση καθυστέρησαν το ρυθμό
του πληρώματος, υποχρεώνοντάς τους σε συνεχή «τακ» προς αναζήτηση κατάλληλων ανέμων.
«Είμαστε πεινασμένοι και δε βλέπουμε την ώρα να φτάσουμε» είπε στο δορυφορικό ο Σολντίνι,
παρ' ότι είχε στις πλάτες του μερικούς γύρους του κόσμου, σόλο παρακαλώ! Δώδεκα μίλια πριν
από το Σαν Φρανσίσκο φύσηξε επιτέλους δυνατός άνεμος και ώθησε το σκάφος. «Πετάμε!» φώναζε
με ενθουσιασμό ο Ιταλός καπετάνιος, στιγμές πριν ξαναγράψει τα βιβλία ιστιοπλοΐας.
16 Φεβρουαρίου στις 10:31:59΄΄ τοπική ώρα, το Maserati πέρασε την επίσημη γραμμή
τερματισμού της Χρυσής Διαδρομής με ένα νέο, εντυπωσιακό ρεκόρ χρόνου για την κατηγορία
σκαφών μονής γάστρας: 47 ημέρες, 42 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα!
Το Σαν Φρανσίσκο ήταν παραδόξως ηλιόλουστο, αλλά, όπως πάντα, φωτογενές, νεανικό,
ανοιχτόμυαλο, γκέι, δημιουργικό, καλλιτεχνικό και βέβαια πλούσιο. Διανυκτερεύσαμε σε ένα
προσιτό μοτέλ στην περιοχή Μαρίνα και κάναμε τα πάντα σε ρυθμό time lapse, χάριν της
εικόνας που έπρεπε να κλείνει το οδοιπορικό. Διασχίσαμε την Γκόλντεν Γκέιτ για να πάμε στο
Σαουσαλίτο (το λιμανάκι στην απέναντι πλευρά), κυκλοφορήσαμε για ώρες πάνω στους ρώσικους
λόφους της πόλης, προσφέραμε στους τουρίστες μοναδικές φωτογραφίες της οδού Λόμπαρντ με
Maserati στο κέντρο και εξοργίσαμε μερικούς οδηγούς θέλοντας να βγάλουμε την κλασική
φωτογραφία της Quattroporte μπροστά στο cable car. Τέλος, αφήσαμε για σουβενίρ και μερικές
μαύρες γραμμές στην άσφαλτο, οδηγώντας σε ρυθμούς Μπούλιτ στους δρόμους που σκαρφαλώνει το
ιστορικό τραμάκι.
Στο Σαν Φρανσίσκο ολοκληρώθηκε για εμάς ένα ταξίδι σαφώς πιο εύκολο από του Σολντίνι, αλλά
επικών διαστάσεων, με το πιο γρήγορο αλλά και οδηγικά συναρπαστικό τετράπορτο του πλανήτη.
Η Quattroporte ήταν βασίλισσα στο ταξίδι, όπου συνήθως ταξίδευε στο ρελαντί. Την
οδηγούσαμε κατά μέσο όρο εννέα ώρες την ημέρα και δε νιώσαμε την παραμικρή κούραση. Η
δύναμη του V8 είναι διαθέσιμη κάθε στιγμή, σε όλο το φάσμα, για αυτό και σπάνια σε
απασχολεί το στροφόμετρο ή η επιλεγμένη σχέση. Το κιβώτιο μπορείς να το χειριστείς εντελώς
χειροκίνητα (πλήκτρο Μ), όμως κατά 99% η αυτόματη λειτουργία επαρκεί, ακόμα και στο Πάικς
Πικ. Με βαρύ πόδι η κατανάλωση είναι υψηλή, όμως σε αμερικανικές συνθήκες η Quattroporte
αποδείχθηκε οικονομική: τα 13,2 λίτρα μέσης κατανάλωσης στο οδοιπορικό δικαιολογούν την
ύπαρξη άμεσου ψεκασμού στον υπερτροφοδοτούμενο V8.
Προβλήματα αξιοπιστίας δεν αντιμετωπίσαμε, με εξαίρεση την αστοχία του αισθητήρα
εξωτερικής θερμοκρασίας στο Σικάγο, με αποτέλεσμα ο κλιματισμός να δουλεύει μόνο
χειροκίνητα. Σημειωτέον, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν προπαραγωγής. Έπειτα από συνολικά
9.100 χιλιόμετρα, ο V8 από το Μαρανέλο δεν έκαψε σταγόνα λάδι, ούτε και διαμαρτυρήθηκε για
τα χαμηλά οκτάνια (91-93) της αμερικανικής premium βενζίνης. Από εργονομική άποψη, μας
έλειψαν μία θήκη για smartphone στην κεντρική κονσόλα, μία πιο βολική θέση εξόδου USB και
λίγο μεγαλύτερη ευκρίνεια στην κεντρική οθόνη αφής, που ωστόσο αποδείχθηκε ιδιαίτερα
εύχρηστη. Το συμπέρασμα; Η Quattroporte, πέρα από αυθεντική Maserati σε επιδόσεις και
αίσθηση, αποδείχθηκε στα χέρια μας μια αποτελεσματική μηχανή για ταξίδι με υψηλά επίπεδα
αξιοπιστίας._ Α. Τ.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
Quattroporte Maserati VO70
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 16/04-03/05/13 31/12/12-16/02/13
ΗΜΕΡΕΣ: 17 47 ημέρες, 0 ώρες, 42:29΄΄
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 9.100 26.774 (14.457 ν. μίλια)
ΧΛΜ./ΗΜΕΡΑ: 535 569
ΜΕΣΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: 60 χλμ./ώρα 22,7 χλμ./ώρα (12,8 κόμβοι)
ΩΡΕΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ: 151 1.128 και 42΄
ΩΡΕΣ/ΗΜΕΡΑ: 8,9 24
ΛΙΤΡΑ ΚΑΥΣΙΜΟΥ: 1.231 0
ΛΙΤΡΑ/100 ΧΛΜ.: 13,2 0
MASERATI QUATTROPORTE
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 3.798 κ.εκ.
ΚΥΛΙΝΔΡΟΙ 8 σε διάταξη V90
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ Κατά μήκος, μπροστά
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 530 ίπποι/6.800 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 66,3 χλγμ./2.000-4.000 σ.α.λ.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
ΚΙΝΗΣΗ Πίσω
ΚΙΒΩΤΙΟ Αυτόματο ZF, 8 σχέσεων
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ Διπλά ψαλίδια, αντιστρεπτική
ΠΙΣΩ Πολλαπλών συνδέσμων, αντιστρεπτική
ΦΡΕΝΑ
ΕΜΠΡΟΣ Αεριζόμενα δισκόφρενα 380 χλστ.
ΠΙΣΩ Αεριζόμενα δισκόφρενα 350 χλστ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜΗΚ.xΠΛ.xΥΨ. 5.262x1.948x1.481 χλστ.
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 3.171 χλστ.
ΒΑΡΟΣ (στεγνό) 1.900 κιλά
ΚΙΛΑ/ΙΠΠΟ 3,6
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ*
0-100 ΧΛΜ./ΩΡΑ 4,7 δλ.
0-200 ΧΛΜ./ΩΡΑ 14,7 δλ.
0-1.000 Μ. 22,7 δλ.
100-0 ΧΛΜ./ΩΡΑ 34 μ.
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 307 χλμ./ώρα